Menn þroskast.

Já, þetta þykir mér aldeilis viðsnúningur og þroskamerki. Já, það er vissulega þroskamerki að maðurinn skuli gera sér grein fyrir því að það betra að grípa í björgunarlínuna frekar en að fara í fýlu og drukkna. Þó þarf nú ekki nema meðalgreindan mann (karl eða konu) til að sjá það.

Auðvitað er þetta það eina rétta fyrir hluthafa. Ekki kemur til greina að Seðlabankinn láni Glitni eða ábyrgist lán fyrir þá. Nei takk, ekki með mínum skattpeningum.

Þá eru bara tveir kostir í stöðunni. Annað hvort að rúlla á höfuðið eða selja ríkinu hlut. Hálfur skaði hlýtur alltaf að vera betri en allur. Meira að segja Þorsteinn Már veit það.

Sem skattborgari þykir mér ekkert athugavert við kaup ríkisins á þessum 75% hlut í Glitni. Þó aðeins með þeim fyrirvara að ekkert þyki heldur athugavert við það að nýir hluthafar, þ.e.a.s. skattborgarar, geti hagnast á þessum kaupum eins hver annar fjárfestir.

Hins vegar skil ég ekki alveg eftirfarandi setningu: "Ég treysti því að ríkisvaldið muni koma til móts við hluthafana sem verða fyrir tjóni vegna þessarar ráðstöfunar og bjóði þeim sanngjarnt úrræði sem geti á komandi árum dregið úr þessu tjóni."

Hvað í veröldinni er maðurinn að meina? Ætlast hann til þess að ríkið hlaupi til og greiði tapið fyrir þá sem hafa tekið þátt í áhættufjárfestingum? Ég held að maðurinn misskilji alveg hvernig slík viðskipti ganga fyrir sig. Menn hafa ekki við nokkurn annan en sjálfan sig að sakast og innkoma ríkissjóðs er bara bjarga þeim frá algjöru hruni. Þorsteinn Már og hluthafar í Glitni verða, rétt eins og aðrir, að lúta lögmálum viðskiptanna.

Hvetur hluthafa Glitnis til að samþykkja tilboð ríkisins