Stríðsglæpur

Það er mikill munur á 135.000 manns og 25.000 manns en það er rétt hjá þjóðverjanum að burtséð frá því hve margir fórust var þessi loftárás mikill harmleikur... eins og alltaf þegar mannslífum er fórnað og verðmæti eyðilögð.

Það hvort loftárásin á Dresden hafi verið stríðsglæpur fer hins vegar varla milli mála. Í stríði verða hernaðarlega mikilvægir staðir og mannvirki óneitanlega skotmörk. Að gera Dresden að skotmarki átti ekki við nokkur rök að styðjast. Það eina sem var óvanalegt að finna í Dresden á þessum tíma og minnti óneitanlega á styrjöldina var sægur flóttamanna.

Segja mun færri hafa fallið í árásinni á Dresden 1945

Athugasemdir

[Sigurður M Grétarsson, 2.10.2008 kl. 14:19]

Þetta er rétt og því miður þurftu þeir, sem fyrirskipuðu þennan strísðglæp aldrei að svara fyrir glæpaverk sín. Það er nefnilega ekki til siðs að hátt settir stríðsglæpamenn í sigurliðinu þurfi að svara fyrir fólksuverk sín.

Þetta sama á við um kjarnorkuárásirnar á Hirjosima og Nagasaki. Þó Bandaríkjamenn reyni að halda öðru fram voru þar ekki um hernaðarleg skotmörk að ræða og ekki var nauðsynlegt að fremja þessi voðaverk til að sannfæra Japani um að Bandaríkjamenn væru komnir með í hendurnar vopn, sem gerði frekari baráttu Japana vonlausa. Þar að auki voru Japanir komnir að fótum fram og aðeins tímaspursmál hvenær þeir gæfust upp.

Því er það ekki nokkur spurning að þessar kjarnorkuárásir voru með verstu stríðsglæpum veraldarsögunnar en því miður þurftu þeir, sem að þeim stóðu aldrei að svara fyrir glæpaverk sín. Meira að segja er stríðsglæpamanninum Truman, sem fyrirskipaði þessar árásir, hampað, sem hetju og góðum forseta af Bandaríkjamönnum og mörgum öðrum vesturlandabúum.

[Sigurður Geirsson (IP-tala skráð) 2.10.2008 kl. 15:24]

Þó svo að ég sé sammála um að allar styrjaldir séu harmleikur og úr þeim komi í raun enginn sigurvegari heldur aðeins aðilar sem mismiklu hafi tapað, þá er ég ekki alveg sammála áliti ykkar á árásinni á Dresden eða kjarnorkuárásunum á Japan.

Varðandi Dresden þá var það einfaldlega staðreynd að í gegnum Dresden lágu allar helstu samgönguleiðir að austurvígstöðvunum sem allir birgðaflutningar þurftu að fara í gegnum samfara flutningi hermanna. Í því sambandi var Dresden því hernaðarlega mikilvægt skotmark. Þar fyrir utan höfðu Þjóðverjar komið vopnaverksmiðjum fyrir í litlum einingum innan um íbúðarhúsin í borginn til þess að reyna að draga úr líkunum á loftárásum bandamanna. Þannig að Dresden var ekki bara mikilvæg samgöngumiðstöð heldur var þar að finna mjög mikla vopnaframleiðslu. Ef menn telja að hér sé um einhvern svokallaðann stíðsglæp að ræða (sem er þá eitthvað meira en sá glæpur sem allt stríð er) þá er það spurning hver framdi glæpinn, þeir sem stóðu að árásinni eða hinir sem notuðu íbúða Dresden og flóttafólk sem þangað var komið sem skjöld fyrir mikilvægar samgöngumiðstöðvar og vopnaframleiðslu.

Japan er svo allt annað mál. Í því sambandi skulum við hafa í huga að allir japanir fengu á þessum tíma mjög strangt hernaðarlegt uppeldi. Hluti af þessu uppeldi var að Japönum var bannað að gefast upp og áttu að fórna lífi sínu fyrir keisarann ef eftir því var kallað. Var það skylda þeirra og þeir réttdræpir ef þeir brugðu út af því. Sérstaklega voru reglurnar strangar varðandi heimalandið, þ.e. aðaleyju Japan. Ef til innrásar kom á aðaleyju Japan voru allir Japanir (karlar, konur sem og börn) skyldug að berjast við innrásarliðið og fórna lífi sínu til verndar keisaranum. Forsmekkinn af þessu ofstæki Japana fengu Bandaríkjamenn í innrásinni á Okinava en í þeirri innrás var mannfall þeirra (dánir, limlestir, særðir og andlega búnir) gífurlegt, en einungis örfáir Japanir sem gáfust upp. Út frá þeirri reynslu sinni var búið að áætla að mannfall Bandaríkjamanna við innrás á aðaleyjuna, þar sem enn meira ofstæki myndi mæta þeim yrði himinn hátt. Af þeim sökum og vegna þess að ekki varð vart við neinn vilja hjá Japönum að gefast upp, þrátt fyrir vonlausa afstöðu var þessi örlagaríka ákvörðun tekin um að varpa á þá kjarnorkusprengjunum til að sýna og sanna fyrir allri Japönsku þjóðinni að máttur bandamanna væri það mikill að vonlaust væri að verjast og happasælast að gefast upp. Enn og aftur er því spurningin hvor er stríðsglæpamaður í þessu sambandi sá sem varpaði eða sá sem elur að ofstæki til þess eins að skapa sem mest mannfall hjá andstæðingi sínum.

Stríð er alltaf ógæfa, en menn verða að hafa í huga að þegar stríð er háð þá er það alltaf sá sem skapar andstæðingi sínum meira tjóni bæði eignarlega og mannlega sem sigur ber úr bítum, hvort sem okkur líkar betur eða verr. Í því sambandi skipta sjónarmið eins og góður og illur, rétt og rangur ekki nokkru máli, það eina sem skiptir máli er að vinna eða tapa og þá með öllum mögulegum og ómögulegum leiðum. Það að ímynda sér að stríð verði háð þar sem einhverjar herramannareglur séu í heiðri hafðar er jafn vitlaust og þegar strúturinn rekur hausinn í jörðina til að fela sig fyrir andstæðingi sínum.

Að lokum skulum við vona að við sjáum einhvern tíma þar sem stríð verði hluti fortíðarinnar og harma allar þær hörmungar sem þau hafa haft í för með sér fyrir heimsbyggðina.

[Emil Örn Kristjánsson, 2.10.2008 kl. 23:54]

Ég þakka ykkur nöfnum athugasemdir ykkar. Vissulega reyndu þeir sem báru ábyrgð á þessu voðaverki á sínum tíma að verja gjörðir sínar.

Mikilvægi Dresden-borgar sem samgöngumiðstöðvar hefur verið stórlega ýkt og var á þessum tíma mest fyrir flóttamenn. Það var varla hægt að tala um neinar austurvígstöðvar lengur, þýzki herinn var á hröðu undanhaldi undan Rauða hernum sem einnig rak á undan sér skelfingu lostna óbreytta borgara sem óttuðust hrikaleg hefndarverk Sovétmanna.

Vopnaverksmiðjur innan um íbúðahús í miðbæ Dresden er ný sagnfræði fyrir mér. Hins vegar voru verksmiðjur í úthverfum borgarinnar sem vissulega þjónuðu hergagnaframleiðslunni og þar var einnig að finna herskála. Þessi hverfi voru hins vegar ekki skotmark og sluppu alveg ásamt helztu samgönguleiðum að og frá borginni. Því falla öll rök sem eiga að verja þessa loftárás um sig sjálf.

Þó eitthvað hafi verið framleitt af hergögnum í Dresden þá hafði sú framleiðsla ákaflega litla þýðingu fyrir þýzka herinn. Sérstaklega í ljósi þess að þá var þegar séð var fyrir endann á ófriðinum.

Þá hafa menn bent á að aðrar þýzkar borgir að svipaðri stærð og Dresden fengu jafnvel enn meiri sprengjur yfir sig í styrjöldinni. Það er vissulega rétt en þá annað tveggja gleyma menn eða láta vísvitandi liggja milli hluta að það gerðist á miklu, miklu lengri tíma auk þess sem þær borgir voru hernaðarlega mikilvægar.

Aldrei í nútímahernaði hefur nokkur borg orðið fyrir jafn miklum skaða af völdum lofárása eða fengið yfir sig jafn mikið af sprengiefni á jafn skömmum og Dresden í febrúar 1945... og það af algjöru tilgangsleysi.

Kjarnorkusprengjan og japönsku borgirnar Hírósíma og Nagasaki eru svo efni í enn aðra umræðu.

[Sigurður M Grétarsson, 3.10.2008 kl. 13:12]

Hérna er Sigurður Geirson enn að lepja upp lygaáróður Bandaríkjamanna þar, sem þeir eru að reyna að verja þann hræðilega stríðsglæp sinn að varpa tveimur kjarnorkusprengjum á Japan. Ég hef áður talað um þetta á minni blogsíðu og er slóðin þessi.

http://siggimaggi.blog.is/blog/siggimaggi/?offset=10 

Bara til að nefna einn hlut hér þá er það ljóst að ef það var tilkoma kjarnorkusprengja í fórum Bandaríkjamanna, sem réði úrslitum þá var ekkert mál fyrir Bandaríkjamenn að gera Japönum það ljóst að þeir hefðu yfir slíkum vopnum að ráða með öðrum hætti en að varpa þeim í tvígang á japanskar borgir og einmitt velja borgir með miklum fjölda óbreyttra borgara fyrir þær sakir að þar voru engin hernaðarlega mikilvæg skotmörk og því flýði fólk til þerra borga vegna þess að menn gerðu ekki ráð fyrir hörðum loftárásum á þær.