Að mæta daglega...

Ráðamenn (karlar og konur) eru oft fljótir til að nefna ferðaþjónusta sem einn þeirra atvinnuvega, sem byggja eigi á framtíð íslenzks samfélags. Því verður heldur ekki neitað að hlutur ferðaþjónustunnar verður stöðugt stærri meðal undirstöðuatvinnuvega okkar.

Oft hefur það þó viljað brenna við að menn tali meira af vilja en þekkingu þegar ferðaþjónustuna ber á góma.

Einn þeirra, sem nefnt hefur eflingu ferðþjónustunnar sem sóknarfæri er varaformaður Samfylkingarinnar og oddviti hennar í borgarstjórn, Dagur B. Eggertsson. Maður skyldi ætla að Dagur B. hafi meira vit á þeim málaflokki en margur annar, því hann sat sem annar fulltrúa Sambands íslenzkra sveitarfélaga í Ferðamálaráði í rúmlegar 3 ár frá árslokum 2005 og fram á árið 2009.

Þegar betur að gáð kemur þó í ljós að Dagur B. sinnti því starfi sínu reyndar ekki af miklum áhuga. Satt að segja finnst mér, sem hagsmunaaðila í ferðaþjónustu, að hann hafi sýnt þessari atvinnugrein furðulegt og óafsakanlegt afskiptaleysi.

Á árunum 2006-2008 sá Dagur B. Eggertsson sér ekki fært að mæta á nema 32% þeirra funda sem ráðið hélt á þessu tveggja ára tímabili.

Þegar slíkar tölur birtast manni þá fer ekki hjá því að það rifjist upp umræða, sem átti sér stað á síðasta ári, þegar í ljós kom að Dagur var með lakasta mætingu allra borgarráðsmanna á fundi ráðsins eða innan við 40% á fyrri hluta árs 2009.

Einnig rifjast upp sú neyðarlega staða sem kom upp þegar Björk Vilhelmsdóttir, borgarfulltrúi Samfylkingarinnar, hóf upp raust sína sl. haust og gagnrýndi Sigmund Davíð Gunnlaugsson fyrir slaka mætingu á fundi Skipulagsráðs og uppskar í staðinn ábendingar um að hún hefði nú sjálf verið iðin við að mæta fyrir oddvita sinn, Dag B. Eggertsson á fundi stjórnar Faxaflóahafna. Dagur hafði þá um tíma mætt á innan við helming stjórnarfunda.

Mér má í léttu rúmi liggja hvor Dagur B. Eggertsson hefur þegið laun fyrir þessar fundarsetur sínar eða skróp eftir atvikum. Ég ætla heldur ekki að ergja mig því hversu háar eða lágar slíkar greiðslur hafa verið.

Ég leyfi mér hins vegar að gagnrýna það að þegar menn (karlar og konur) taka að sér ábyrgðarstörf fyrir samfélagið að þá sé þeim ekki sinnt af meiri áhuga en Dagur B. Eggertsson hefur sýnt. Mér þykir slíkt bera vott um alvarlegt ábyrgðar- og skeytingarleysi gangvart viðkomandi málaflokkum.

Hér er þó alls ekki allt upp talið. Dagur B. Eggertsson hefur einnig setið sem fulltrúi Sambands íslenzkra sveitarfélaga í Brunamálaráði. Á þess að ég ætli að gera setu hans þar að frekara umfjöllunarefni þá hefur mæting hans á fundi Brunamálaráðs verið með jafnvel enn meiri eindæmum en á fundi fyrrnefndra ráða og stjórna.

Maður kemst eiginlega ekki hjá því að spyrja sjálfan sig: Hvernig er hægt að treysta þeim manni, sem ekki tekur embættisskyldur sínar alvarlegar, til þess að sitja í borgarstjórn... hvað þá í stól borgarstjóra?

Það fer ekki hjá því að Dagur B. Eggertsson hafi gefið orðasambandinu „að mæta daglega“ alveg nýja merkingu.